Σωστό Κλάδεμα Ελιάς – Πότε και πώς γίνεται – Τα πιο συχνά λάθη

Το κλάδεμα διαμόρφωσης αποτελεί το σύνολο των τομών που γίνονται στο δέντρο, με σκοπό να δημιουργηθεί ένα σχήμα που θα εξυπηρετεί τους στόχους του παραγωγού. Το κλάδεμα αυτό πραγματοποιείται στα πρώτα χρόνια ζωής του δέντρου. Σε αυτό το στάδιο είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι δεν καρατομούμε το δέντρο με αυστηρά κλαδέματα, διότι αυτό θα αντιδράσει καθυστερώντας αρκετά να μπει στην παραγωγική φάση. Στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι καλό να αφήνεται το δέντρο χωρίς καμία ενέργεια έως το δεύτερο ή και τρίτο έτος της ηλικίας του, μέχρι να δημιουργήσει ένα ισχυρό ριζικό σύστημα.

Υπάρχουν πολλά σχήματα διαμόρφωσης, ωστόσο τα πιο διαδεδομένα είναι:

Ελεύθερο Κύπελλο

Αυτό είναι ίσως το πιο διαδεδομένο σύστημα διαμόρφωσης σε πολλές ελαιοπαραγωγικές περιοχές της Ελλάδας. Ουσιαστικά επιλέγονται 2-4 (ανάλογα με την ποικιλία) κλαδιά τα οποία θα αποτελέσουν τους βασικούς βραχίονες του δέντρου. Ο κάθε βραχίονας ιδανικά θα πρέπει να έχει περί τα 10 εκατοστά υψομετρική διαφορά από τον άλλο. Στη συνέχεια για κάθε κύριο βραχίονα επιλέγονται 2 δευτερεύοντες έτσι ώστε να έχουμε τελικά 6-8 δευτερεύοντες.

Το σχήμα αυτό προσφέρει αρκετά πλεονεκτήματα καθώς επιτρέπει στο φως και τον αέρα να διεισδύσει στο εσωτερικό του δέντρου με άνεση.

Χαμηλά σχήματα διαμόρφωσης

Τα χαμηλά σχήματα παρουσιάζουν αρκετά σημαντικά πλεονεκτήματα ώς προς το χρόνο ένταξης του δέντρου σε καρποφορία, ο οποίος είναι σύντομος, καθώς και ως προς και στην αυξημένη παραγωγή καρπού. Επιπλέον, η συγκομιδή γίνεται γρήγορα και εύκολα μειώνοντας το κόστος για τον παραγωγό. Ωστόσο, μειονεκτούν έναντι των πιο υψηλών σχημάτων ως προς την ευχέρεια των μηχανικών επεμβάσεων και της συλλογής καρπού από το έδαφος.

Χαμηλό κύπελλο

Σε αυτό το σχήμα η διακλάδωση του κορμού ξεκινά χαμηλά, στα 30-40 εκ από το έδαφος. Επιλέγονται 2-3 (ανάλογα με την ποικιλία) κλαδιά τα οποία θα αποτελέσουν τους βασικούς βραχίονες του δέντρου. Στη συνέχεια για κάθε κύριο βραχίονα επιλέγονται 2 δευτερεύοντες.

Θάμνος

Το σχήμα αυτό δημιουργείται ως εξής: Τα πρώτα 5-6 χρόνια δεν γίνεται καμία επέμβαση στο δέντρο. Μετά από αυτό το διάστημα, ο παραγωγός αφαιρεί μόνο τους ασθενικούς ή μη παραγωγικούς κλάδους, και μειώνει το ύψος των κορυφών που υπερβαίνουν τα 3 μέτρα.

Χαμηλό Κυλινδρικό

Σε αυτό το σχήμα διατηρείται ένας κύριος κορμός ο οποίος ξεκινά να διακλαδώνεται αρκετά χαμηλά. Εδώ διατηρούνται 2 εως 5 κύριοι βραχίονες σε γωνία 45 μοίρες με τον κορμό .

Το βασικότερο λάθος που γίνεται στην Ελλάδα είναι η συνήθης πρακτική του κλαδέματος παράλληλα με τη συγκομιδή. Όλοι μας έχουμε βρεθεί σε ελαιώνες όπου ο παραγωγός είτε λόγω έλλειψης γνώσης, είτε λόγω της επιθυμίας του να τελειώνει με την ελιά γρήγορα, καρατομεί όποιον κλάδο έχει φορτίο, δηλαδή όποιο κλαδί φαίνεται ότι έχει αρκετές ελιές, έτσι ώστε να το περάσει από το μηχάνημα συλλογής που βρίσκεται στο έδαφος, το οποίο ξεχωρίζει ελιές από φύλλα και σπασμένους βλαστούς. Αυτή η τεχνική είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να κάνει κάποιος σε ένα δέντρο ελιάς. Τα πράγματα είναι πολύ απλα. Ας δούμε το δέντρο σαν ένα εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας. Τα φύλλα του δέντρου συγκεντρώνουν ενέργεια από τον ήλιο με σκοπό το δέντρο να τη μεταφέρει στα μέρη του φυτού που την έχουν ανάγκη. Δύο είναι οι βασικές λειτουργίες στις οποίες χρειάζεται περισσότερη ενέργεια το δέντρο μας. Πρώτον η παραγωγή βλαστών και δεύτερον η παραγωγή καρπών. Οι δύο αυτές λειτουργίες δρουν ανταγωνιστικά, δηλαδή όταν δίνεται ενέργεια για τη μία αφαιρείται ενέργεια από την άλλη. Εμάς μας ενδιαφέρει στην παρούσα φάση το να δώσει το δέντρο την ενέργειά του για την παραγωγή καρπών.

Το δέντρο, όταν τραυματιστεί ή αποκοπεί ένα τμήμα του, ξεκινά άμεσα τη διαδικασία αποκατάστασής του. Όπως είναι λογικό, αυτό για να γίνει χρειάζεται μεγάλα ποσά ενέργειας. Όταν λοιπόν αφαιρούμε ένα μεγάλο κομμάτι, έναν χοντρό κλάδο από το δέντρο, του δίνουμε αμέσως σήμα για να σταματήσει κάθε διαδικασία παραγωγής καρπού και να δώσει την ενέργειά του στην ανανέωση του κλάδου αυτού. Αυτό που κάνει λοιπόν είναι μεταξύ άλλων να δημιουργεί τα λεγόμενα λαίμαργα. Επιπλέον, κατά τη χρονιά που η ελιά είναι φορτωμένη με καρπό, το δέντρο έχει μεταφέρει όλη του την ενέργεια στους καρπούς και έχει καταναλώσει πολύτιμους πόρους για να το κάνει. Μόλις αφαιρεθεί ο καρπός, το δέντρο θα χρησιμοποιήσει τα φύλλα του για να παράξει εκ νέου ενέργεια και να κάνει κι άλλο καρπό το επόμενο έτος. Αν εμείς πάμε και μαζί με τον καρπό του αφαιρέσουμε κλάδους με πλούσιο φύλλωμα, ουσιαστικά του καταστρέφουμε τις μηχανές συλλογής ενέργειας, υποθηκεύοντας την επόμενη χρονιά. Τη λιγοστή ενέργεια που θα παραχθεί από το φύλλωμα που αφήσαμε, το δεντρο θα τη δώσει για να παράξει ξανά τους βλαστούς που του αφαιρέσαμε. Αυτό τι σημαίνει πρακτικά; Την επόμενη χρονιά θα πάρουμε πολύ ή μικρή ή ακόμη και μηδαμινή παραγωγή

Από την έρευνα που πραγματοποίησε η συντακτική ομάδα του Wikifarmer, συνάγονται τα εξής: Σε αρκετές περιπτώσεις, ο ελαιοκαλλιεργητής διαμένει σε κάποιο αστικό κέντρο και μεταβαίνει κατά την περίοδο συγκομιδής στον τόπο που βρίσκεται ο ελαιώνας. Εκεί, με αγωνία προσπαθεί να βρει ένα συνεργείο έτσι ώστε να συγκομίσει αλλά και να κλαδέψει ταυτόχρονα τις ελιές. Θέλει να τελειώνει και τις δύο αυτές καλλιεργητικές διεργασίες (συγκομιδή και κλάδεμα) με τα λιγότερα δυνατά μεροκάματα και στο μικρότερο δυνατό χρόνο, καθώς τον περιμένουν επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις στην πόλη. Στην περίπτωση αυτή, κλαδεύει μαζί με τη συγκομιδή (Οκτώβριο-Δεκέμβριο στις περισσότερες περιπτώσεις), που όπως έχουμε εξηγήσει δεν ενδείκνυται.

Η δεύτερη κατηγορία ελαιοκαλλιεργητών είναι full time αγρότες και διαμένουν συνήθως κοντά στον τόπο του ελαιώνα. Στην περίπτωση αυτή, βλέπουμε ότι η περίοδος κλαδέματος διαφέρει σε σχέση με τους “part time” καλλιεργητές και πολλές φορές συμπίπτει με αυτό που είναι επιστημονικά σωστό. Ας δούμε κάποια παραδείγματα:

Στην Αταλάντη Φθιώτιδας, ελιές ποικιλίας Καλαμών (βρώσιμες) κλαδεύονται τέλη Ιανουαρίου με αρχές Φεβρουαρίου σε σχήμα κύπελλο με ποδιές. Τον Ιούλιο ακολουθεί καθάρισμα λαίμαργων και σε περίπτωση μεγάλης καρπόδεσης καθαρίζονται και ποδιές για να επιτευχθεί μεγαλύτερο μέγεθος καρπού.

Στην Ανατολική Λάρισα, ποικιλίες Κορωνέικη και Μεγάρων ηλικίας 9 και 10 ετών κλαδεύονται Μάρτιο-Απρίλιο σε σχήμα κυπέλλου, αφήνονται ποδιές, διατηρείται χαμηλό ύψος, ενώ αφαιρούνται λαίμαργοι και εσωτερικά κλαδιά που εμποδίζουν. Στις Κορωνέικες, γίνεται μια επέμβαση πάλι τον Ιούνιο αφαιρώντας την υπερβολική βλάστηση. Στο τέλος, ο καλλιεργητής ψεκάζει με χαλκούχο σκεύασμα και βάφει τις μεγάλες τομές.

Στο Ηράκλειο αλλά και στα Χανιά της Κρήτης, το κλάδεμα των επαγγελματιών λαμβάνει χώρα από τον Ιανουάριο έως το Μάρτιο. Μάλιστα, αρκετοί καλλιεργητές στην Κρήτη δήλωσαν ότι όσο πιο κοντά στον Ιανουάριο τόσο το καλύτερο.

Στο νομό Αρκαδίας, ποικιλίες Μεγαρίτικη και Κορωνέικη κλαδεύονται Μάρτιο, με αφαίρεση λαίμαργων κατά τον Ιούλιο και Αύγουστο. Στον Πύργο της Ηλείας, από την έρευνά μας, το κλάδεμα από επαγγελματίες καλλιεργητές λαμβάνει χώρα περίπου μέσα Μαρτίου. Στην περιοχή της Αττικής, στις περισσότερες περιπτώσεις λαμβάνει χώρα από μέσα Ιανουαρίου μέχρι μέσα Φεβρουαρίου εννοείται σε μη βροχερές ημέρες.

Σε ποτιστικούς και γόνιμους ελαιώνες, τα δέντρα είναι κατά κανόνα αρκετά ζωηρά επειδή υπάρχει επάρκεια θρεπτικών στοιχείων και νερού τόσο για την υπάρχουσα καρποφορία, όσο και για τη δημιουργία της νέας καρποφόρας βλάστησης. Έτσι είναι εφικτό να παράγεται συνεχώς νέα βλάστηση παράλληλα με την παραγωγή καρπού. Γι αυτό το λόγο αρκετοί παραγωγοί πραγματοποιούν ένα ελαφρύ κλάδεμα για να εμποδίσουν τα δέντρα να ξεφύγουν σε μέγεθος. Επίσης πραγματοποιούν κλαδοκάθαρο τη χρονιά με υπερ-καρποφορία, με σκοπό να επιτευχθεί καλύτερος αερισμός και φωτισμός της κόμης. Πιθανόν να χρειάζεται αραίωση της παραγωγής κυρίως στις επιτραπέζιες ποικιλίες με σκοπό την παραγωγή λιγότερου αλλά μεγαλύτερου σε μέγεθος καρπού. Αραίωση καρπών είναι η τεχνική μέσω της οποίας αφαιρούμε κάποιους υπανάπτυκτους ή κακοσχηματισμένους καρπούς αρκετά νωρίς, έτσι ώστε να ενθαρρύνουμε το δέντρο να αφιερώσει τους πόρους σε λιγότερους αλλά μεγαλύτερους καρπούς στη συνέχεια. Σε αρκετά καρποφόρα δέντρα πραγματοποιείται η τακτική της αραίωσης, βέβαια συμβαίνει με πολύ μεγαλύτερη συχνότητα σε δέντρα όπως μηλιά και αχλαδιά, και πολύ λιγότερο στην ελιά.

Είναι καλό να μην πραγματοποιούμε αυστηρά κλαδέματα σε τέτοια ελαιόδεντρα γιατί το δέντρο θα δώσει πολλαπλούς λαίμαργους τους οποίους δεν θα μπορούμε να διαχειριστούμε, με αποτέλεσμα μείωση της παραγωγής.